Stage en avontuur

Mijn eerste uitstapje buiten de stad heeft afgelopen weekend plaatsgevonden en dat was een heel avontuur. We zouden om 4 uur opgehaald worden zodat we voor dat het donker werd de berg over zijn. Maar met het surinaamse tempo werd het alsnog heel wat later voordat we uit eindelijk richting brownsberg gingen. De weg erna toe moet je voorstellen als een hobbelig zandpad midden in de rimboe. Na een aantal keren me hoofd te hebben gestoten tegen het hoofd door de hobbels en natuurlijk deels de chauffeur waren we dan aangekomen bij brownsberg. Hier was het de bedoeling dat we gingen slapen in hangmatten. Na dat we de hangmatten op hadden gehangen en ik natuurlijk ook mijn klamboe, aangezien marleen niet van beestjes houd. Na dat alles paraat hingen gingen we nog even wat eten. Maar het eten liet ik al snel voor gezien, en dit lag niet aan het eten. Het zat er vol met beesten, reuze sprinkhanen, sallemanders en alles wat ik niet wist dat het bestond kroop en vloog om je heen. Als resultaat dat marleen gillend wegrent. Aangezien ik toch in een hangmat moest slapen had ik maar besloten om wat moet in te gaan drinken. Uiteindelijk lag ik in mijn hangmat maar stijf van de spanning. Gelukkig was er een noodoplossing en heb ik bij de gids in een huisje geslapen, wat beest vrij was! Na de wek service werd ik heerlijk uitgeslapen wakker, en ging ik maar eens kijken hoe het met mijn huisgenoten ging. De een had het nog kouder dan de ander, klinkt echt om aan te bevelen in een hangmat slapen.
Na dat we ontbeten hadden was het dan eindelijk zo ver echt de jungle dit om bij watervallen te komen. Het was een hele klimtocht met helaas veel steekvliegen, gelukkig had ik een witte broek aangetrokken en lieten ze mij grotendeels met rust door de lichte kleur. Wel pech voor mijn witte broek want die kan je nu niet meer wit noemen. Maar uiteindelijk vond is alles de moeite waard de beesten, het geklim want midden in de jungle staan is oo zoo mooi, de uitzichten de watervallen het was gewoon schitterend. Ook al was ik wel erg blij toen ik weer terug was in de bewoonde wereld.

De dagen stage vliegen voorbij, niet omdat het ozo hard werken is want het tempo ligt hier heel wat lager dat in Nederland. Het bijzondere van de afdeling hier is dat er geen speciale afdelingen zijn, maar hier ligt gewoon alles bij elkaar, van orthopedie van neurologie, van geriatrie van vaatchirurgie alles kan je hier tegen komen op de afdeling. Dit kost enige energie om door te hebben hoe het zit met elke patiënt maar langzamerhand krijg ik alles een beetje door. Moet er nog wel aan wennen dat de manier van verplegen hier totaal anders is en dat je handelingen moet uitvoeren waarvan je weet dat het niet al helpen of juist het erger zal maken.
Maar als ik dan thuis kom en er is post voor me gekomen, met een heerlijke stuk kaas van thuis, dan kan ik loslaten wat er op stage gebeurt;
Vandaag heeft er een mug in me uniform gezeten, wat er voor gezorgd heeft dat mijn been heel wat muggenbulten rijker is. En maar continue blijven denken niet krabben niet krabben.


Heb vorige week een ventilator gekregen, ben nog nooit zo blij geweest volgens mij. De ventilator in mijn kamer is kapot, maar volgens de huisbaas doet hij voldoende. Nou hij draait inderdaad rond, 1 rondje per minuut zo langzaam. Nu heeft een jongen waar we veel mee opschieten, me een ventilator gebracht. En heerlijk dat het is, gewoon niet meer in die hitte van 35 graden hoeven te slapen maar heerlijk de ventilator aan voor wat ‘koude’ lucht.

Ik ben hier nu 3,5 week en langzaam begin ik alles normaal te vinden. Dat er in de straat wordt getippeld kijk ik niet meer van op, en als er na je getoeterd word is ook niet bijzonders meer. Dat ze aan de linker kant rijden, en zelf dat ik aan de linker kant moet fietsen wen ik aan. Vandaag in de palmentuin wou een man met me op de foto nou dat vind ik niet normaal, ben natuurlijk geen attractie omdat ik blank ben. Waar ik helaas nooit aan zal wennen zijn de beesten hier, ze krijgen het nog altijd voor elkaar om me te laten schrikken. Zoals gisteren heeft een kakkerlak me flink laten schrikken, gelukkig was een huisgenoot zo dapper om hem dood te maken, anders had ik gister avond me kamer niet in durven gaan. Maarja zo wordt ik hier nog elke dag verrast met weer iets nieuws. En dat nieuws zal komen te staan in mijn volgende reisverslag

Liefs uit Suriname